Fragment (4)

I hear you’ve gone and changed your name again...

Leonard Cohen


To był naprawdę piękny dzień. Wyrocznia wystawiła dłoń przez uchylona szybę i łapała wiatr w palce.

- Ile razy możesz zmieniać imię? – zapytała ją kilka dni wcześniej Leonida. Siedziały razem na murku przy nadmorskim bulwarze i patrzyły na Morze Śródziemne, rozbijające się na plaży.

- Aż do skutku – odparła Wyrocznia. – Niektórym wystarcza jedno, nadane w chwili narodzin albo jeszcze wcześniej, albo trochę później. Mnie nie. Nie nadano mi właściwego imienia.

Leona parsknęła.

- Przydomek nie jest imieniem – powiedziała Wyrocznia.

Ile miałam już imion? zastanawiała się teraz, jadąc zatłoczoną ulicą w stronę gór. Miasto, jego wysokie średniowieczne domy, nadmorskie bulwary, wąskie uliczki i szeroki Pasaż Łaski zostawały poza nią. Zostawiała w nim imię, którego używała. Nowe miasto, nowi ludzie. Nowe imię.

To nie miało znaczenia; po jakimś czasie i tak wszystkie imiona wycierały się, znaszały. Zostawał tylko przydomek. Prędzej czy później i tak ktoś nazywał ją Wyrocznią. Czasami spotykała kogoś z poprzedniego życia, poprzedniego miasta. Czasami nie. Czasami Wyrocznia po prostu do niej przychodziła.

Pamiętała kilka ze swoich poprzednich imion. Zazwyczaj wybierała je, bo akurat w tej chwili, w tym miejscu zdawały się do niej pasować; jak płaszcz albo ubranie z sezonowej kolekcji, które po pół roku staje się absolutnie nie do przyjęcia. Czasami ktoś wybierał je dla niej. W mieście, które opuszczała, wołali na nią Jesion. Ale to nie było jej imię.

W poszukiwaniu swego prawdziwego imienia przemierzyła już wiele dróg i na każdej zdawała się odnajdywać część, jak kawałki układanki; ciekawe, czy na jej nagrobku pojawi się to właściwe imię, jedno jedyne, określające ją i tylko ją.

- Przecież ty już masz imię – powiedziała Leonida na nadmorskim bulwarze. – Jesteś Wyrocznia. Pogódź się z tym. Zaakceptuj. Nie szukaj.

A potem zabrała swoją skórzaną torbę pełną dłut i kawałków gliny i odeszła w kierunku wież wznoszących się nad miastem.

Oczywiście. Może i tak. Ale przydomek nie jest imieniem. Przydomek określał to, co Wyrocznia robiła, nie czym była; a nawet jeśli, to opisywał jedynie ułamek tego, czym była. Nie składała się przecież jedynie z tego: miała krew, palce, skórę i kolor oczu. Wyrocznia kojarzyła się jej nieodmiennie z martwym marmurowym posągiem o pustych oczach, zagrzebanym do połowy w piasku w ruinach dawno padłego Ilionu.

Pogódź się z tym.

Może w następnym mieście powiedzie jej się; może tam znajdzie swoje prawdziwe imię. Na razie wystawiała dłoń przez okno i łapała wiatr; w oddali majaczyły okryte niebieską mgłą góry.


Poznań, 25.12.01.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bajka z innej bajki

Dla mojego stada Na brzegu rzeki, przez którą zamierzała się z wilkiem przeprawić, Trzecia Wróżka spotkała skorpiona. - O, zobacz, pajęczak – ucieszyła się. Wilk spojrzał na nią dziwnie. - Wydawało mi się, że nie lubisz tego gatunku zwierząt? – mruknął. - Ja? Ja lubię wszystkie zwierzątka. Zobacz, jaki ma śliczny błyszczący pancerzyk. Wilk łypnął na skorpiona podejrzliwie. Pajęczak przydreptał bliżej. Wilk cofnął się odruchowo. - Ma paskudny kolec jadowy – zauważył. - E tam, jaki tam kolec jadowy, zupełnie malutki. Poza tym wszystkie skorpiony mają kolce jadowe, ale nie wszystkie są śmiertelnie jadowite, słyszałeś o tym? Ukąszenie niektórych boli jak ugryzienie komara. - Ten tutaj wygląda mi na takiego, co może zabić wołu – odparł wilk. - No ale zobacz, jakie ma piękne szczypce, takie duże… - Słuchaj, przestań – warknął wilk. – Jeszcze chwila, a nazwiesz go Żeluś, zabierzesz do domu i będzie spał na twojej poduszce, a wtedy ostrzegam, że ja się wyprowadzę. - Co, zazdrosny je
Czytaj więcej

A completely different story

for Sam, who brought them back There was a forest, and in that forest there was a lake, and on that lake there was an island, and on that island there was a mountain, and on the top of the mountain there was a tower. In the topmost chamber of the tower there was a mirror and a chest. And a wolf, curled around himself, with a bushy tail covering his nose.   The Third Fairy stood in the doorway, panting. She hated the stairs. She particularly hated the stairs if before climbing them she had to run across the forest with no shoes on, then swim across the lake and climb the mountain, all in the bloody velvet dress.  The wolf raised his head and barred his teeth. His yellow eyes sparkled menace. - Password! - he barked.  - Fuck you! - barked back The Third Fairy. She crossed the room and yanked at the lid of the chest. It didn’t move. She kicked it and then started to jump on one leg, swearing. The wolf looked at her with disgust. - Where is the key? - she hissed through
Czytaj więcej

Untitled

The 21st century brought with it the abolition of witches. The karmic debt in the previous centuries was usually dealt with by fire. You indebted yourself to the witch, then you waited some time and burned her just before you had to pay. Of course, it did not really work that way, because the debt accumulated somewhere and hit someone, but most people thought it was this easy. Do not pay, and then, when your time is up, gang up together, tie her up, douse in tar and set on f ire. In the 21st century, with its safety measurements and flammable materials out of reach, and most of the people scared to death to use them, the witches started to learn, finally, about the other side of the karmic debt. The execution. The decision whether to execute or not. The power it entailed. All those little ways in which the life of those who wronged them could be turned into misery. The fireball they usually were turned into, now they held in their hands. To throw, or not to throw. There were mome
Czytaj więcej